Η πολύτιμη αυγή πλησιάζει! Η αυγή των Χριστουγέννων!

Ζούμε σε αυτές τις ημέρες, που για ό,τι χρειαζόμαστε ζητάμε τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης.

Ανοίγω το chatgpt και γράφω:  Συνάντηση με τον μικρό Χριστό.

Διαβάζω προσεκτικά.... Τίποτε από ότι διαβάζω δεν με βοηθά. 

Πως θα μπορούσε άλλωστε; Δεν ξέρει. 

Η συνάντηση αυτή προϋποθέτει καρδιά και εμπειρία.

Η πολύτιμη αυγή πλησιάζει! 

Δεν πρέπει να χαθεί η ευκαιρία γι' αυτή τη μυστική συνάντηση!

Ανοίγω το χαρτί με τις σημειώσεις μου για όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν, τα ψώνια τις προετοιμασίες, τους καλεσμένους, το menu των ημερών, τις εξόδους.

Γράφω: Συνάντηση με τον μικρό Χριστό!

Δεν γίνεται να μη γίνει! Τι νόημα θα είχαν τα Χριστούγεννα χωρίς αυτή;

Πρέπει κάπου να χωρέσει. Να βρεθεί ο τόπος και ο χρόνος.

Αλλιώς θα ξημερώσει η μέρα και... δεν θα είναι Αγία!

Θα προσπεράσουν τα Χριστούγεννα και δεν θα έχει αλλάξει τίποτε!

Και αυτό θα είναι τραγικό...

Καταφεύγω στο chatgpt της προσευχής και θερμοπαρακαλώ τον μικρό νεογέννητο Χριστό, να καταδεχτεί και να χωρέσει μέσα στις προετοιμασίες και τις δουλειές, να μας συντροφέψει στο γιορτινό τραπέζι, να ειρηνέψει κάθε ένταση των ημερών, να έρθει μέσα μας με το άγιο σώμα και αίμα Του στη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία!

Και συνειδητοποιώ, πως για άλλη μια φορά τα ζητώ όλα από Εκείνον... 

Εκείνος να κάνει τη δύσκολη δουλειά. 

Εγώ τι θα κάνω;;;

Σκέφτομαι πως φέτος μοναχά αυτό μπορώ να κάνω...να Του ζητώ παρακλητικά να έρθει... να γεννηθεί... να καταδεχτεί τη βρώμική φάτνη... 

Εκείνος μπορεί... 

Μιαν αγάπη, που η λήθη ΔΕΝ αγγίζει!

Γλυκειά, τρυφερή, όμορφα γερασμένη...

Γεννημένη το 1936. Ογδόντα οκτώ χρόνια γεμάτα σε τούτη εδώ τη πλάση. Έγινε μάνα τέσσερις φορές. Δεν μεγάλωσε όμως μόνο παιδιά, μεγάλωσε και εγγόνια. Το σώμα της σιγά σιγά φθείρεται, μέρα με τη μερά χάνει τους χυμούς του... τη δύναμή του την έχει χάσει από καιρό. Τώρα, σιγά σιγά την εγκαταλείπει και η μνήμη της... δεν θυμάται, ακόμη και τους πιο αγαπημένους... 

- Γιαγιά,... πως είναι ο άντρας σου; 

- Ποιος άντρας μου; Αυτός που είναι μέσα... δεν είναι ο άντρας μου. Δεν ξέρω ποιος είναι!

- Γιαγιά, τι κάνει η κόρη σου;

- Ποια κόρη μου; Αυτή η κοπέλα που με φροντίζει είναι πολύ καλή! 

- Γιαγιά, δεν θέλεις να δεις λίγη τηλεόραση;

- Όχι! Έχω εδώ τη συντροφιά μου!

Απαντά και με το βλέμμα δείχνει τις λιγοστές εικόνες αγίων, που είναι κρεμασμένες στον αντικρυνό της τοίχο.

- Γιαγιά, έτσι που κάθεσαι εδώ όλη μέρα, τι σκέφτεσαι;;;

- Τον Χριστό... αυτός είναι η αγάπη μου!!! Τα πάντα τα έχω αφήσει στον Χριστό!!! Αυτός ας κανονίσει για τη ζωή μου!!! Αν κανονίσει αυτός...  όλα θα είναι καλά!!!

Έχει ξεχάσει τον έρωτα της ζωής της...

Τα παιδιά που βγήκαν από τα σπλάχνα της, δεν ξυπνούν πια καμία απολύτως ανάμνηση...

Κάθε στιγμή που έζησε σιγά σιγά ησυχάζει τόσο, που πια δεν ακούγεται τίποτε...

Κι όμως...

Ο Χριστός της, η αγάπη της, όπως ομολογεί, είναι πάντα εκεί!!!

Ο Χριστός και όλα τα συναισθήματα που η σχέση αυτή κουβαλάει στην ψυχή της δεν έχουν διόλου ξεθωριάσει... 

Θυμάται ξεκάθαρα πόσο Τον αγαπά, πόσο και εκείνη -από τον πλάστη της- έχει αγαπηθεί!

Ο Χριστός της είναι πια η συντροφιά της! Κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε στιγμή!!!

 

Υπάρχουν πολλών ειδών Χριστούγεννα. Των πιστών και των αγοραστών. Τα κοσμικά και τα οικογενειακά. Τα φωτεινά και τα μελαγχολικά.

Υπάρχουν διάφορα τοπία για Χριστούγεννα. Τα βόρεια - με πάγο και χιόνι - και τα νότια - με φοινικιές και αστέρια.

Υπάρχει ξεχωριστό ύφος Χριστουγέννων. Του Dickens ή του Παπαδιαμάντη. Των παραμυθιών ή των Ευαγγελιστών.

Ο κάθε άνθρωπος, κάθε χρόνο, έχει τα δικά του Χριστούγεννα. Που, από πέρυσι σε φέτος, μπορεί να απέχουν αιώνες!

Για όλους μας όμως τα Χριστούγεννα είναι πάντα μνήμη. Μία γιορτή όπου επιστρέφουμε….

Τα Χριστούγεννα, θυμόμαστε και την Πρωτοχρονιά, ελπίζουμε.. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο θυμόμαστε... και μακάρι και πιότερο να ε λ π ί ζ ο υ μ ε!!!