του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΑΝΩΤΗ
Μία φορά ήταν ένας βασιλιάς πολύ πλούσιος και δυνατός, που είχε
ένα μεγάλο βασίλειο και ονομαστό! Όλοι οι υπήκοοί του τον αγαπούσαν, αλλά είχε
ένα κουσούρι και γι’ αυτό κρυφά τον έλεγαν τρελό Βασιλιά. Το κουσούρι του ήταν,
πως δεν ήθελε να παντρευτεί καμία από τις πλούσιες βασιλοπούλες που τον
προξένευαν, αλλά ο τρελός βασιλιάς αγαπούσε την πιο φτωχιά και την πιο παράξενη
κοπέλα του βασίλειού του.
Και δεν έφτανε αυτό, αλλά αυτή η παράξενη ήταν και ακατάδεκτη και
δεν δεχόταν την προτίμησή του. Και ο βασιλιάς όλο της έστελνε δώρα με τους
υπηρέτες του, χρυσάφια και διαμάντια και μεταξωτά και αυτή τα έπαιρνε και τα
φορούσε και καμάρωνε, αλλά απάντηση στον τρελό Βασιλιά καμία! Ούτε ένα
ευχαριστώ δεν έστελνε με τους υπηρέτες.
Κάποτε, είπε ο βασιλιάς, να βρει τρόπο να την κλέψει και -άμα
έρθει, έλεγε, κοντά μου- θα δει πόσο την αγαπώ και τι θα κάνει… θα με αγαπήσει
κι αυτή. Στέλνει λοιπόν έναν καλό μουσικό του παλατιού του και του είπε να
τραγουδήσει τα πιο καλά τραγούδια του στην πόρτα της. Αυτή, αν αγαπά τη
μουσική, θα κατέβει να ακούσει και τότε- λέει του μουσικού- άρπαξε την και φερ’
την μου.
Έτσι έκανε ο μουσικός και θα τα κατάφερνε, αν η κοπέλα κατέβαινε η
ίδια στην πόρτα. Αυτή όμως έστειλε την υπηρέτρια της να ακούσει και να ‘ρθει
μετά να της τα παραστήσει. Ύστερα, σκέφτηκε να στείλει έναν σοφό του παλατιού,
που έλεγε ιστορίες και αινίγματα και άλλες σοφίες, μήπως και κατέβει να τα
ακούσει. Και με αυτόν όμως έγινε το ίδιο και γύρισε και αυτός άπρακτος.
Τέλος, απελπίστηκε ο τρελός βασιλιάς και είπε θα πάω μόνος μου,
μπας και καταφέρω να την τσακώσω. Με ποια πρόφαση όμως να πάει; Σκέφτηκε να
πάει σαν ζητιάνος. Εντύθηκε λοιπόν τα κουρέλια και πήγε ως την πόρτα της και
άρχισε να ζητά ψωμί. Κατέβηκε η υπηρέτρια και του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί.
«Παρακαλώ, για την αγάπη του Χριστού και λίγο νεράκι κυρά μου», λέει τότε ο
ζητιάνος και …μακάρι να το έπινα από το χεράκι της κυράς σου, επρόσθεσε. Άκουσε
η κοπέλα και συγκινήθηκε φαίνεται. Κατεβαίνει με το ποτήρι και το κανάτι και
σκύβει για να του δώσει να πιει.
Τότε ο Βασιλιάς… απλώνει το χέρι του και την αρπάζει! «Τώρα σε
έπιασα», της λέει και την τραβάει στην αμαξά του που την είχε κρυμμένη πιο
πέρα, μέσα στα δέντρα. Φωνάζει αυτή και ο βασιλιάς, πετάει από πάνω του τα
κουρέλια… από κάτω φορούσε τα χρυσά και έτσι φάνηκε ποιος ήταν. Αυτή
σπαρταρούσε σαν το πουλί που πιάνεται στην ξόβεργα και τότε ο Βασιλιάς την
καθίζει μέσα στην άμαξά του και της λέει: «Θα σε αφήσω ελεύθερη, αν μου πεις
την αλήθεια…Γιατί δεν με θέλεις;;» Τότε αυτή, θέλοντας και μη, του λέει την αλήθεια.
- Θα σε αγαπούσα και εγώ, αν δεν
φοβόμουν πως θα με μαλώνεις έτσι δυνατός και σπουδαίος που είσαι και αν δεν
φοβόμουν πως δεν θα είμαι ελεύθερη οπότε θέλω να φύγω.
- Αυτό είναι όλο;;; ρώτησε ο
Βασιλιάς. Ε! λοιπόν γελιέσαι, γιατί δεν πιστεύεις ότι σ’ αγαπώ.
- Μα αν κάνω λάθη; ρωτάει τότε
εκείνη.
- Ούτε τότε θα σε μαλώνω.
- Και εάν σε βασανίζω;
- Ούτε τότε, λέει ο
βασιλιάς.
- Αν γίνω όμως πολύ κακή για
σένα; Δεν θα με τιμωρήσεις;
- Όχι βέβαια, απαντάει βασιλιάς.
Δοκίμασε αν θέλεις. Βρίσε με, φτύσε με, βασάνισέ με και θα ιδείς.
Τότε αυτή η αθεόφοβη, τον βρίζει, τον φτύνει και πιάνει και τρία
καρφιά και του καρφώνει τα χέρια και τα πόδια πάνω στη βασιλική άμαξα. Αυτός
την εκοίταζε με αγάπη ακόμα και τότε αυτή του λέει:
- Μα τώρα που σε κάρφωσα είμαι
ελεύθερη; Μπορώ και να φύγω;
- Και βέβαια μπορείς να φύγεις
αγαπημένη μου, απαντάει βασιλιάς.
Τότε η κοπέλα επίστεψε πως είχε άδικο να μην αγαπά τον τρελό
Βασιλιά και τον εξεκάρφωσε.
- Τώρα θα γίνω δική σου, του
είπε. Μόνο να πάμε στους γιατρούς, να σου γιατρέψουν τις τρύπες, να μην τις
βλέπω και με τρώνε οι τύψεις.
- Δεν πειράζει, λέει ο Βασιλιάς.
Άφησε τες να σου θυμίζουν την αγάπη μου.
Και την πήρε και πήγανε στο
παλάτι, την έντυσε στα χρυσά και παντρευτήκανε!
Οι αυλικοί όμως το παλατιού
δεν την εχώνευαν την καινούργια βασίλισσα, γιατί δεν το χωρούσε ο νους τους πως
εβασάνισε τόσο πολύ τον τρελό Βασιλιά, ώσπου να πει το ναι. Και όταν επήγε το
ζευγάρι στην κάμαρα, έβαλαν -κατά το έθιμο- μια συγγενιά, να κρυφακούει, ώστε
ύστερα να τους πει τι λέγανε.
Το πρωί λοιπόν τους είπε η
συγγενιά τι λέγανε. Η νύφη έλεγε:
- Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μ’
αγαπούσες με τα τόσα βάσανα που σου ‘κανα.
- Όσο πιο πολύ με βασάνιζες τόσο
περισσότερο σε αγαπούσα, απάντησε ο βασιλιάς.
- Και εγώ, -ομολόγησε τότε η
νύφη- όσο περισσότερο σε αγαπούσα, τόσο περισσότερο σε βασάνιζα.
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς
καλύτερα!
.jpg)
